بادی شیمینگ

منتشر شده در تاریخ ۱۱ شهریور، ۱۴۰۲

حتما برای شما هم پیش آمده که از لباسی خوشتان بیاید اما به مغازه بروید و سایز شما موجود نباشد. این مشکل گاه به این خاطر به وجود می آید که سایز شما سایز معمولی هست و فروش بالایی دارد اما گاهی دیگر این مشکل به این خاطر به وجود می آید که سایز شما بزرگ تر یا کوچیک تر از سایزی است که لباس که در آن رنج سایزی تولید شده است. در این زمان است که به جلوی آیینه می روید و از سایز بدن خودتان خجالت زده می شوید و بدتان می اید
این که شما نقدی نسبت به بدن خودتان داشته باشید در صورتی که به خاطر آسیب دیدن سلامتی تان باشد اصلا بد نیست و با ورزش و رژیم غذایی و رسیدگی به خودتان قابل حل است اما بیشتر مواقع این نقد منفی نسبت به بدن تان به دلیل حرف ها و نظرات دیگران و صد البته سیاست های منفی صنعت فشن است که به جسم و روان شما آسیب می زند. در این مقاله ما سعی داریم با مرور بعضی مسائل به رابطه بادی شیمینگ و صنعت فشن بپردازیم ودرباره ی سیاست های پیش روی صنعت فشن صحبت کنیم.

بادی شیمینگ چیست؟

به طور کلی منظور ازبادی شیمینگ نقد منفی و نظر منفی دادن راجع به بدن یک فرد است که تاثیرات منفی زیادی بر روان فردی که مورد نقد قرار گرفته می گذارد. نظر دادن راجع به بدن افراد با گفتن جملاتی مثل: ( چون تو چاقی این لباس بهت نمیاد … و یا جملاتی مثل نخور تا لباس اندازت بشه) به ندرت تاثیر منفی در افراد می گذارد افرادی که مدام این جملات را از اطرافیان می شنوند معمولا به پر خوری عصبی یا انورکسیا نروزا مبتلا می شوند که به بیماری مدل های فشن معروف است.

این قضیه از کجا شروع شد؟

در دهه ی 90 میلادی بود که روی جلد همه ی مجلات مد و فشن مدل هایی بودند که به شدت لاغر بودند و از شدت لاغری بیمار گونه به نظر می رسیدند اما نظر عکاسان مد این بود که عکس های این مدل ها زیبا تر هستند . در همین زمان هم بود که سیلوئنت ساعت شنی لاغر اندام به عنوان برترین سیلوئنت مد و لباس انتخاب شده بود و اکثر لباس ها فقط برای این سیلوئنت طراحی می شدند . کم کم این تصاویر و این طراحی ها روی تفکرات مردم هم تاثیر گذاشت و باعث شد کسانی که این سیلوئنت بدن را نداشتند یا لاغر نبودند احساس کنند که به اندازه ی کافی خوب نیستند و سعی کنند خودشان را با رژیم های غیر منطقی و حتی با استفاده از مواد مخدر خودشان را به مد روز نزدیک کنند.
این قضیه فقط روی مردم عادی تاثیر گذار نبود و مدل های لباس به شدت از این بابت آسیب دیدند . بسیاری از مدل ها به بیماری آنورکسیا نروزا یا همان بی اشتهایی عصبی مبتلا شدند . بعضی از مدل ها برای اینکه مدت طولانی غذا نخورند تکه های پنبه را می خوردند و بعضی برای رسیدن به سایز صفر بیش از حد از بدنشان کار می کشیدند . اگر برای مردم عادی این مسئله فقط برای مطابق بودن با مد روز بود برای مدل ها منبع درامدشان بود و نداشتن وزن پایین و این سیلوئنت مساوی با از دست دادن شغلشان بود تا حدی که برندهایی مانند ویکتوریا سیکرت با مدل های حرفه ای که فقط کمی بیشتر از سایز صفر بودند قرارداد کاری نمی بستند

به نظر می رسد این مسئله یک بازی رسانه ای به سود برند ها بود . با این سیاست برندها می توانستند فروش لباس های یک فصل را فقط با یک سیلوئنت و یک رنج سایزی محدود و به تعداد زیاد تضمین کنند. این بازی تا حدی پیش رفت که تا چندی پیش هیچ بازیگر یا خواننده ای با وزن معمولی یا کمی بالاتر نمی توانست آینده ی شغلی ای داشته باشد و نقش اصلی هر فیلم یا سریالی را که نگاه می کردیم زنی با اندام ساعت شنی و لاغر اندام بود.

از کجا جنگیدن با بادی شیمینگ شروع شد؟
حدود دو دهه بعد و تقریبا از سال 2010 تا زمان حال ستارگانی ظهور کردند که در تخصص خود بسیار با استعداد بودند اما مشخصات ظاهری ساعت شنی و لاغر بودن را نداشتند . ستارگانی مانند ادل و لیزو که خوانندگان فوق العاده ای هستند نه تنها وزن پایینی نداشتند و لاغر نبودند بلکه مطابق با کلیشه ی رسانه ای از وزن و اندام خود خجالت نمی کشیدند و مردم و طرفدارانشان به دوست داشتن خودشان همانگونه که هستند، تشویق می کردند.

با گسترده شدن قدرت رسانه و شبکه های اجتماعی و البته آگاهیب بیشتر مردم نسبت به عوارض کاهش وزن شدید کم کم سیاست های برتر بودن اندام ساعت شنی و لاغر در حال برداشته شدن است. البته این تغییر دیدگاه فقط در مردم و به طبع آن رسانه به وجود نیامده است و بسیاری از برند ها هم دیدگاه خود را نسبت به زیبایی تغییر داده اند. بسیاری از برند های نوظهور فقط برای افراد پلاس سایز لباس طراحی می کنند و برند های بزرگ هم لاین پلاس سایز را به تولیدات خود اضافه کرده اند. بعضی از برند ها مانند ورساچه و پرادا با هدف برچیدن لاغری مفرط دیگر با مدل های سایز صفر قرار داد نمی بندند و صد ها اقدام دیگر که در این راستا در حال اجرا شدن است.

مهم ترین مسئله این است درک کنیم و بپذریم که وزن افراد در سنین مختلف و در شرایط مختلف متفاوت است. به عنوان طراحان فشن باید در نظر بگیریم که اصل تنوع در تولید موجب فروش بهتر در بازار گسترده تری می شود . سیاست های تولید با تعداد زیاد و تنوع کم سیاستی منسوخ شده است و در نظر گرفتن اندام های متفاوت و وزن های مختلف افراد در طراحی لباس در دهه ی اخیر سیاستی تضمین شده است که دستان هنرمند شما طراحان لباس را می طلبد

نویسنده

سعیده کریمی

شما میتوانید این مطلب و مطالب مشابه را در پیج اینستاگرام ما مشاهده کنید.