مرلین مونرو و فشن

منتشر شده در تاریخ ۳۱ مرداد، ۱۴۰۱

مرلین مونرو (Merlin Monro) پر زرق و برق، مجلل و نمادین، مد را با هاله ی منحصر به فرد و غیرقابل جایگزینی از خود نشان داد. یک نماد مد و پاپ که چیزی بیش از زنانگی را نمایش می دهد. در لباس‌های ساتن، او جذاب، غیررسمی و شیک بود. یا حتی با یک پیراهن دکمه دار سفید ساده و شلوار جین آبی تیره. به هر حال مرلین مونرو چیزی برای تزریق به هر اتاقی داشت.

در سال 1999، مجله پلی بوی او را به عنوان جذاب ترین زن قرن انتخاب کرد.

مرلین مونرو، تجسم زرق و برق

موهای بلوند پلاتینی، رژ لب کارمینی و منحنی های بی عیب و نقص؛ مرلین مونرو به نوبه ی خود، مد دهه 1950 را دیکته کرد و نوعی کد زیبایی شناسی را، روی فرش قرمز ارائه کرد. کدی که حتی در حال حاضر به قوت خود باقی است.

فرش قرمز

یک لباس طلایی ساتن، یقه V، دستکش اپرا خز و جواهرات درخشان.

سبک مرلین مونرو مظهر زرق و برق است. مرلین دائماً توسط پاپاراتزی ها یا افسانه ای ترین عکاسان مد دنبال می شد. او قادر به الهام بخشیدن به دیگران، در بیش از یک مسیر زندگی بود.

مونرو بدون شک ملکه لباس های شب بود. همیشه جسورانه با لباس پوشیدن بازی می کرد. نگرش ساده او با زیبایی ساتن هایش، لباس های نامتقارن و لباس های ویرانگرش منعکس می شد. باید گفت که مرلین تا حد زیادی در جعل وجهه بازیگر هالیوودی نقش داشته است. بی ادب، جذاب و فوق العاده متمایز!

فرش قرمز به سبک مرلین مونرو، خود به یک استایل تبدیل شده است. لباس جذب، اغلب بدون بند، لبخند نصفه نیمه ای بزنید و به پهلو نگاه کنید. مونرو از نشان دادن کمی از پوست نمی ترسید و هرگز مبتذل نبود. زیبایی شناسی او به یک افسانه در مد تبدیل شد.

لباس‌های مسحورکننده ی او، که گاهی اوقات در قالب کوتاه‌تر هستند، افسانه‌ای بودند. این لباس گوشتی رنگ که دست دوز است، شامل 2500 کریستال است. همان لباسی که او در سال 1962، از مدیسون اسکوئر گاردن (Madison Square Garden)، برای تولد رئیس جمهور وقت، جان اف کندی، پوشید. این لباس در یک حراجی در سال 2016، 4.8 میلیون دلار به فروش رسید.

استایل فرش قرمز مرلین مونرو، در واقع برای او ساخته شده است. این لباس بسیار جذاب به طور خاص، برای این بازیگر افسانه ای دوخته شد. اما مرلین مونرو همچنین می دانست که چگونه هر اتاق هوشیار را به مظهر زرق و برق تبدیل کند! زیرا مرلین مونرو، در سادگی، تمام هاله خود را آشکار می کند. زرق و برق او را نمی‌توان در آثار طراحان دنبال کرد؛ بلکه باید با خواندن شیوه‌ی وجود، بودن و در نهایت زندگی کردن او دنبال کرد.

چگونه می توانیم در فیلم Le Milliardaire، این صحنه را فراموش کنیم که مرلین مونرو با یک جوراب شلواری مشکی و یک ژاکت ایرلندی بنفش ظاهر می شود! ساده و غیرمنتظره.

هیچ کس نمی تواند لباس  سفید پلیسه افسانه ای در صحنه فیلم Seven Years of Reflection را فراموش کند. تصاویر گرفته شده در آن شب همچنان یکی از بازتولیدترین تصاویر تاریخ هستند.

مرلین مونرو بیهوده ملکه فرهنگ پاپ نیست. زیرا فراتر از ایجاد ظاهری جاودانه و فراموش نشدنی در دهه 1950، توانایی مرلین در لباس پوشیدن مطابق با خواسته هایش، او را به یک رویاپرداز مد تبدیل کرد.

الماس و مرلین

مطمئناً او با خواندن “Talk to me Harry Winston!” تا حد زیادی در گسترش شهرت فروشگاه الماس هری وینستون کمک کرد. از نیویورک، لندن، پاریس، ژنو گرفته تا توکیو، هنگ کنگ و شانگهای، نام هری وینستون بر لبان همه بود!

مسلماً ما بیش از یک بار دیده ایم که او ماه بارودا (The Moon of Baroda) را پوشیده است. این الماس اجدادی، بیش از 24 قیراط، توسط Meyer Rosenbaum از دیترویت، رئیس شرکت جواهر Meyer خریداری شد و آن را به او داد. او آن را برای فیلمبرداری آهنگ Diamonds Are a Girl’s Best Friend پوشید.

مرلین مونرو، آخرین نشست

مرلین مونرو که دائماً در مجلات مد حضور داشت، در مقابل لنز افسانه ای ترین عکاسان ژست گرفت. مانند سیسیل بیتون (Cecil Beaton)، عکاس رسمی خانواده سلطنتی انگلستان.

ما به ویژه دو نقل را در اینجا می آوریم. اولین مورد ریچارد اودون (Richard Avedon) است. بدون شک واقعی ترین تصاویر مونرو، توسط او گرفته شده.

“او ساعت ها رقصید، آواز خواند، معاشقه و بازی کرد تا خودش باشد؛ مرلین مونرو باشد. و سپس سقوط اجتناب ناپذیر بود. و وقتی شب تمام شد، وقتی شراب سفید تمام شد و رقص تمام شد، مثل بچه ها در گوشه ای نشست. او را دیدم که آرام نشسته بود، بدون حالتی روی صورتش، نشسته بود. به سمتش رفتم، اما نمی‌خواستم بدون اطلاع او از او عکس بگیرم. و وقتی با دوربین به او رسیدم، دیدم که نه نمی‌گوید…”

دومی عکس برت استرن (Bert Stern)، است. «آخرین نشست» که در سال 1962 برای Vogue بود. در واقع آخرین اثر از مرلین. او چند روز بعد خودکشی کرد.

این عکس از بسیاری جهات نمادین است. مرلین در آنجا مظهر زرق و برق است، با لباس دیور و جواهرات فانتزی. همانطور که او آنها را دوست داشت. او در این تصاویر با شیطنت با این گردنبندها بازی می کند.

به عنوان یک نماد پاپ، او همه جا بود! به همین دلیل است که اندی وارهول (Andy Warhol)، پس از مرگش در اوت 1962 تصمیم گرفت «مریلین دیپتیچ» را نقاشی کند. با چندین بار کپی کردن یک تصویر، حضور او و تأثیر ابدی او را تداعی می کند.

در نهایت، ما می توانیم تمام تاثیری که مرلین مونرو بر هنر و مد داشته است را ببینیم. تاثیری که امروزه هنوز هم بسیار محسوس است، زیرا مرلین مونرو چشم انداز جدیدی از زرق و برق و ظرافت را مجسم کرده است. بینشی از زنان کمتر محدود شده، و مطمئنا آزادتر.

نگاهی دقیق تر به کمد لباس خارج از صفحه نمایش مرلین مونرو

به نظر می رسد که شیفتگی جمعی ما نسبت به مرلین مونرو هرگز از بین نمی رود. تنها در سال گذشته، صفحه ابریشمی اندی وارهول از ستاره Some Like It Hot با فروش 195 میلیون دلاری در کریستیز رکوردها را شکست. نتفلیکس مستندهای ترسناک خود را با نام The Mystery of Marilyn Monroe درباره ساعات منتهی به مرگ او منتشر کرد. کیم کارداشیان، با پوشیدن لباس باب مکی در مراسم مت گالا که از لباس مرلین در تولد جان اف کندی الهام گرفته شده بود، اینترنت را زیر و رو کرد. نتفلیکس در حال آماده شدن برای اکران “بلوند” در 23 سپتامبر، فیلم زندگینامه ای (و بسیار بحث برانگیز) اندرو دومینیک است، که آنا د آرماس در نقش اصلی آن حضور دارد.

مونرو در حالی که قطعاتی از طراحان آمریکایی جیمز گالانوس (James Galanos)، و سل چپمن (Ceil Chapman)، را می پوشید و ظاهر مورد علاقه لانوین (Lanvin)، را داشت، هرگز رابطه قدرتمندی با یک طراح مد ایجاد نکرد که آدری هپبورن با هوبرت دو ژیوانشی انجام داد. شاید نشانه ی این باشد که نگرش او به استایل به طور کلی چیزی بود که باید به عنوان یک ابزار مورد استفاده قرار گیرد تا اینکه مشتاقانه مورد استفاده قرار گیرد.

با این حال، هیچ کدام از این لباس‌ها چیز زیادی درباره مرلین به ما نمی‌گویند. این فقط شخصیت فیلمی او بود. به دور از کانون توجه، کمد لباس مونرو بسیار کم رنگ بود و بارها و بارها به چند قطعه کلیدی بازمیگشت. او در زندگی خصوصی‌اش، به‌جای شخصیت نمایشی «بلوند» که مدیران از او می خواستند، به شیوه‌ی بازیگر جدی لباس می‌پوشید؛ چیزی که می‌خواست تبدیل به آن شود.

مرلین مونرو با جین، حال و هوای آمریکایی را در پیش می گرفت. او به محبوبیت لباس‌های جین آبی برای زنان کمک کرد. چندین جفت از شلوار جین او در فروش رکوردشکنی کریستی در سال 1999 از لوازم شخصی‌اش فروخته شد.

او به تغییرات بی امان مد توجه چندانی نداشت و سادگی را دوست داشت. استفانیا ریچی در کاتالوگ نمایشگاه می نویسد، “رشته مرواریدهای میکیموتو را، که امپراتور هیروهیتو، در طول ماه عسل او در ژاپن، به همراه همسر دومش جو دی ماجیو، به مونرو هدیه داده بود، پس از تحسین دختر استراسبرگ (Strasberg)، به او هدیه داد. او هرگز به اقلام مادی وابسته نبود و با خوشحالی آنها را در میان عزیزانش پراکنده می کرد.

تنها تمایل او به قطعات رنگارنگ کلاسیک، علاقه به طرح لباس‌های رنگارنگ امیلیو پوچی (Emilio Pucci) بود که مناسب کالیفرنیایی‌ها زیر نور خورشید بود. بلوز سبز، آخرین لباسی بود که او قبل از مرگش در آگوست 1963 با آن عکس گرفت و او را با همان لباس پوچی، که توسط خانه دارش برای تشییع جنازه انتخاب شده بود، دفن کردند؛ زیرا مونرو آن را بسیار دوست داشت.

نویسنده

Mahtab Etemadi

شما میتوانید این مطلب و مطالب مشابه را در پیج اینستاگرام ما مشاهده کنید.