لئونور فینی؛ سورئالیسم جادویی

منتشر شده در تاریخ ۱۴ شهریور، ۱۴۰۱

لئونور فینی (Leonor Fini) به همراه لئونورا کارینگتون (Leonora Carrington)، فریدا کالو (Frida Kahlo)، مرت اوپنهایم (Meret Oppenheim)، رمدیوس وارو (Remedios Varo) و دوروتیا تانینگ (Dorothea Tanning) که فینی بیشتر آنها را به خوبی می‌شناخت. او یکی از مهم‌ترین زنان هنرمند اواسط قرن بیستم در نظر گرفته می‌شود. حرفه ی او، که حدود شش دهه را در بر گرفت، شامل نقاشی، طراحی گرافیک، تصویرسازی کتاب، طراحی محصول (بطری عطر معروف تنه‌ای شکل برای Schiaparelli’s Shocking) و طراحی صحنه و لباس برای تئاتر، باله، اپرا و فیلم بود. پیتر وب (Peter Webb)، نویسنده، در یک گزارش خواندنی، هنر جذاب و زندگی شخصی غیرمتعارف فینی، و همچنین دنیای آوانگارد پر جنب و جوشی را که در آن می چرخید، را جمع آوری کرده.

لئونور که در سال 1907 در بوینوس آیرس (30 اوت – 18 ژانویه 1996، پاریس) از پدر و مادری ایتالیایی و آرژانتینی به دنیا آمد، در تریست ایتالیا بزرگ شد و توسط مادر مستقل و با اراده‌اش، مالوینا، بزرگ شد. او یک هنرمند تقریباً خودآموخته بود که آناتومی را مستقیماً از مطالعه اجساد در سردخانه محلی آموخت و ترکیب و تکنیک استادان قدیمی را از طریق کتابها و بازدید از موزه ها جذب کرد.

تلاش‌های نوپای فینی برای نقاشی در تریست به او اجازه داد تا به میلان برود؛ جایی که در اولین نمایشگاه گروهی خود در سال 1929 شرکت کرد و سپس در سال 1931 به پاریس رفت.

شخصیت پر جنب و جوش و لباس پر زرق و برق او فوراً توجه او را در دنیای هنر پاریس به خود جلب کرد و به زودی روابط نزدیکی با نویسندگان و نقاشان برجسته سوررئالیست از جمله پل الوارد (Paul Eluard)، سالوادور دالی (Salvador Dali)، من ری (Man Ray) و ماکس ارنست (Max Ernst) برقرار کرد که برای مدتی با او رابطه داشت. تنها سوررئالیستی که نتوانست از آن پیروی کند، آندره برتون (André Breton) بود؛ که این بخاطر عقاید زن ستیزانه ی برتون بود. اگرچه او بارها و بارها با آنها نمایشگاه می گذاشت، اما هرگز خود را یک سوررئالیست نمی دانست.

دلال آمریکایی جولین لوی (Julien Levy)، بسیار تحت تأثیر نقاشی فینی و تحت تأثیر جذابیت های عجیب و غریب او قرار گرفته بود. او را در سال 1936 به نیویورک دعوت کرد؛ جایی که او در یک نمایشگاه گالری مشترک با ماکس ارنست (Max Ernst) شرکت کرد و با بسیاری از سوررئالیست های آمریکایی از جمله جوزف کورنل (Joseph Cornell) و پاول چلیچو (Pavel Tchelitchew) ملاقات کرد.

موضوع غالب هنر فینی، رابطه پیچیده بین دو جنس است. در درجه اول تعامل بین زن غالب و مرد منفعل. در بسیاری از قدرتمندترین آثار او، زن به شکل ابوالهول، اغلب چهره هنرمند، به خود می گیرد. فینی همچنین یک پرتره نگار ماهر بود.

عشق فینی به طراحی صحنه و صفحه نمایش ممکن است ناشی از اشتیاق او به ماسک های عجیب و غریب، لباس های استادانه و درام فوق العاده باشد. او برای اپرای پاریس و انجمن اپرای متروپولیتن، طراحی صحنه، لباس و پوسترهای برنده جوایز، Le Palais de cristal جورج بالانچین (که اکنون سمفونی در C نامیده می شود)، Les Demoiselles de la nuit اثر Anouilh، Romeo and Juliet اثر رناتو کاستلانی، واگنر خلق کرد.

فینی با لباس‌های متفاوت مردانه و بوت‌هایی که با پرهای سفید تزئین شده بود در مهمانی‌ها شرکت می‌کرد. استایل غیرمعمول این هنرمند شامل لباس‌های عجیب و غریب، ماسک و جواهرات لوکس و با ظاهری فراتر از واقعیت و سورئال بود. فینی از جمله هنرمندانی بود که خود را به صورت برهنه برای مدل عکاسی جلوی لنز دوربین قرار می‌داد و مرتبا خود را درون نقاشی‌هایش به تصویر می‌کشید. عده‌ای به خاطر نقاشی‌های این هنرمند فمینیست از اندام برهنه‌ی زنان و روابط بین آن‌ها خرده می‌گرفتند.Cartier-Bresson، یکی از عکاسان تاثیرگذار آن دوره که علاقه‌ی زیادی به نقاشی سورئالیستی داشت؛ از طرفداران لئونور بود. عکسی که او در استخر از لئونور گرفت بعدها، در سال 2007 به قیمت 305،000 دلار فروخته شد و این اثر بالاترین قیمت از آثار کارتیه برسون در حرفه اش بود.

او چنان آزادی داشت که اکثر افراد حتی امروز نمی‌توانند آن را تجربه کنند. او به عنوان زنی سرکش و مستقل سورئالیستی در دوران خود شناخته بود و بسیاری از نظر ظاهری او را بلند قد و چشم نواز با چشمانی بسیار عجیب شبیه به گربه توصیف می‌کردند.

این طراح سورئالیست در سال‌های 1937 تا 1946 زندگی اجتماعی بسیار فعالی داشت و همچنان یک شخص تاثیرگذار و محوری در جامعه هنرمندان بود. در سن ۴۵سالگی مشغول نقاشی‌های سورئال بود و تحولات زیادی در این سبک ایجاد کرد. او در تلاش برای براندازی نقش‌های تحمیل شده از سوی جامعه، بازنمایی زنان شکننده و بی‌گناه را به نفع الهه‌هایی که از اسطوره‌های یونانی الهام گرفته بودند کنار گذاشت. او خود را برای نقاشی چهره‌های زنانی که نمی‌توان آنها را طبقه‌بندی، قضاوت یا از نظر اخلاقی یا جنسیتی تعریف کرد، به کار برد.

فینی در سال 1996 در 89 سالگی درگذشت؛ او یک زن آزادی‌خواه و طرفدار حقوق زنان بود. زندگی و کار مشترک این هنرمند یک دستاورد باور نکردنی بود. از نام او همچنان به خوبی یاد می شود.

نویسنده

Mahtab Etemadi

شما میتوانید این مطلب و مطالب مشابه را در پیج اینستاگرام ما مشاهده کنید.